«ԶԱՐԹՕՆՔ», ՊԷՅՐՈՒԹ – Անտրէ Սթիլ (ֆր.՝ André Stil, 1 Ապրիլ 1921, Էրնի – 3 Սեպտեմբեր 2004, Կամելա), ֆրանսացի գրող, հրապարակախօս։ Ֆրանսայի կոմունիստական կուսակցութեան (ՖԿԿ) անդամ (1942 թուականէն)։ Դիմադրութեան շարժումի մասնակից։
Աւարտած է Լիլի համալսարանը։ 1945-1949 թուականին եղած է կուսակցական աշխատող, լրագրող։ 1950-1959 թուականներուն՝ «Հումանիթէ» («L’Humanite») թերթի գլխաւոր խմբագիր, ապա՝ գրական տեսաբան։ Եղած է ՖԿԿ-ի կեդրոնական կոմիտէի անդամութեան թեկնածու, ապա՝ անդամ (1950-1969)։ Պատմուածքներու առաջին ժողովածուներուն մէջ («Հանքափոր» հպարտ բառը, ընկերներ», 1949, «Սենը» ծով դուրս եկած է», 1950): Անտրէ Սթիլը պատկերած է Համաշխարհային երկրորդ պատերազմէն ետք Ֆրանսայի մէջ տիրող իրադրութիւնը, աշխատաւորներու պայքարը յանուն իրենց իրաւունքներու պաշտպանութեան՝ ընդդէմ Հնդկաչինի մէջ շարունակուող գաղութային պատերազմի։ «Առաջին հարուածը»-ի մէջ (1951 – 1953, ԽՍՀՄ պետական մրցանակ առաջին մասի համար, 1952, հայկական հրատարակչութիւն 1955) նկարագրած է ֆրանսացիներու հայրենասիրական պայքարը ընդդէմ երկրին մէջ ամերիկական ռազմական կայաններու ստեղծման։ «Դրուած է երջանկութեան հարցը» շարքը կը միաւորէ Անտրէ Սթիլի հետագայ շրջանի ստեղծագործութիւնները («Մենք միմեանց կը սիրենք վաղը», 1957, «Փլուզում», 1960, «Վերջին քառորդ ժամը», 1962, «Երթանք պարելու, Վիոլին», 1964, «Անտրէ», 1965, «Գեղեցիկ է, ինչպէս մարդը», 1968, «Ո՛վ», 1969, վէպեր, «Ցաւ», 1961, «Երկնքի տեսարան», 1967, «Ծաղիկներ սխալմամբ», 1973, պատմուածքներու ժողովածուներ), որոնք նուիրուած են ժամանակակից Ֆրանսային, ֆրանսացի ժողովուրդի կենցաղին, աշխատանքին ու պայքարին, երիտասարդ ֆրանսացիներու հոգեւոր ձեւաւորման, բանուորական համերաշխութեան եւ այլ հարցերու: