ՀԵՐԻԻՆ «ՀԱՅԿԱԿԱՆ ՈՍՊՆԵԱԿԸ»

ՀԵՐԻԻՆ «ՀԱՅԿԱԿԱՆՈՍՊՆԵԱԿԸ»

ԴՈԿՏ. ՀՐԱՅՐՃԷՊԷՃԵԱՆ

«Ալօ, Հրա՛յր, ճի՞շդէ, որկըմեծնաս…»:

Իւրաքանչիւր 8 փետրուարին` տարեդարձիսօրը, ՀերիԳունտաքճեանիրենյատուկզուարդտրամադրութեամբչէրմոռնարշնորհաւորելզիս, եւասիկա` տարիներշարունակ: Մերմիջեւկարազգականական¬ընտանեկանկապ` հօրենականմեծմօրսկողմէ, որԳունտաքճեանէր: Հերիինհամարհարազատըսրտիհատորէր, որկուտարիրենյատուկ «հարստութիւն», որովանիրկեանքինմէջ «ներդրում» կըկատարէր` մարդկայինհաղորդակցութեանեւյարաբերութեանընդմէջէն:

Հերիինշնորհաւորելուոճնուընթացքըկըտարբերէրիւրաքանչիւրտարի: Եթէկարբացիկը, բայցնաեւ` հեռատիպնուհեռաձայնը: Իսկնախորդտարուանիրկողմէինծիեղածվերջինշնորհաւորութիւնները, չեմգիտերինչտրամաբանութեամբեւմտածելակերպովզիսկըդնէինկեանքիմէկիրականպատկերինդէմյանդիման… «Ալօ, Հրա՛յր, ճի՞շդէ, որկըմեծնաս…»:

Մեծնալըոչմիայնտարիքովէ, այլիւրաքանչիւրանհատիկեանքինմէջմէկըմիւսինետեւէնգլորուողիրականութիւններուշարանով, որունկազմութեանընթացքինտարիներունթիւերըկըբարձրանան` առանցետդարձիկարելիութեան:

ՄերՃէպէճեան¬Գունտաքճեանգերդաստանինմէջկայ «տոհմապետ»¬իդրութիւնը, եւիւրաքանչիւրզարմիկունէրիրդիրքինտիրանալուեւհասնելուառիթը: ՀերիԳունտաքեան, որմերընտանիքիերէցսերունդինվերջիններկայացուցիչնէր, նստաւայդ «տոհմապետ»¬իաթոռինվրայվերջինաւելիքանտասըտարիներուն: «Երէց» սերունդինպատկանելուիրականութիւնըիրենկուտարնաեւհոգեկանգոհացումեւուրախութիւն, եւմիշտչէրմոռնարիրենյատուկսրամտութեամբեւկատակովմեզիյիշեցնելու. «Խօսքսմտիկպէտքէընէք, եսեմտոհմապետը»:

Հերինիրկեանքինմէջշատգեղեցիկկերպովկրցաւկամրջելհայկականուլիբանանեան (նաեւարաբական) արժէքները, որոնքիրբովանդակկեանքինհամարեղանգիտակցութիւն: Անայսգիտակցութիւնըդրաւիրմասնագիտականեւասպարէզայինկեանքինմէջեւդարձաւանոր/անոնցջատագովը: Ան «վազեց» իրոսպնեակինհետ` հոսուհոն, թէ՛հայկականուարաբական, եւթէմիջազգայինաշխարհներ: Եւան «վազեց» ձիումըուժովուարագութեամբ, այնքան, որանորտրուեցաւ «The horse» (ձին) մակդիրը: Անմիջազգայինդիրքիուհամբաւիհասաւհամաշխարհայինլրատուական¬տեղեկատուականցանցինմէջ` գրաւելովմեծվարկիրմատուցածանսակարկուարհեստավարժծառայութեանհամար, բայցնաեւհասաւհայկականմամուլին, լիբանանեանինուարաբականին` միշտտալովշատաւելին: Հերինկարեցիւրաքանչիւրդրուագ, անհատ, բայցանպայմանօրէն` արժէք: Անիրոսպնեակինմէջկրցաւդնելմիտք, բայցնաեւ` հոգի, եւմտքինուհոգիինընդմէջէն «նկարեց» հայկականուլիբանանեան¬արաբական (նաեւաւելին) ապրողիրավիճակները, որոնքդարձանհարազատվկայութիւնըայսերկուիրականութիւններուապրողեւտրոփողսրտերունուանոնցարդարպահանջատիրութեան:

ԱմերիկանՀերիԳունտաքճեանինհամարեղաւմիայննստավայր, իրսիրտըչկրցաւդնելՆիւԵորքիշէնշողեւհմայքսփռողկեանքինմէջ: Պէյրութըմնացիրսրտիննստավայրը, եւչվարանեցաւիրհարազատներունըսել. «ԵսՊէյրութպիտիթաղուիմ»:

ՀերիինհամարամէնէնմեծհպարտութեանառիթըեղաւնկարելհայկականեռագոյնդրօշակինառաջինանգամծածանիլըՄիացեալազգերուկազմակերպութեանկեդրոնատեղիինմէջ` ՆիւԵորք` խոստովանելով, որ` «այսմէկըտարբերէ»: Հերինիրնկարինմէջո՛չմիայնպարզեցԵռագոյնը, այլնաեւնոյնայդդրօշինհպարտութիւնը: Հպարտութիւնմը, որունհետ, եւորունհամարՀերինշարունակեցապրիլմինչեւիրյոգնածսիրտըդադրեցաւ «ձիու» մընման «վազելէ»:

ԿարելիչէրՆիւԵորքայցելելառանցՀերինտեսնելու: Բայցիմվերջինայցելութիւնս` մայիսին, եղաւձեւովմըանկատար, որովհետեւՀերինչկար, բայցնաեւ… որովհետեւանչհասաւ «Պէյրութթաղուելու» իրփափաքին:

ՀերիԳունտաքճեանիանվերջբաժանումովփակուեցաւմերգերդաստանինայսպէսըսած «երէցսերունդին», այլխօսքով` «վերջինմոհիկանին» պատմութիւնը: Պատմութիւնմը, որլեցունէրարժէքներուհասկացողութեամբ, բայցնաեւնոյնայդարժէքներունհամարվազողուտրոփողսիրտով:

Այո՛Հերի, ճիշդէ, որեսալկըմեծնամ, բայցկըմեծնամջանալովգիտակցիլուապրիլայնարժէքինհամար, որդունմիշտ «տարբեր» գտար: Դուն «Հայկականոսպնեակիդ» մէջէնհանեցին «պատկերներ», որոնքմեզմեծցուցին (ուտակաւին) նոյնայս «տարբեր»-ինգիտակցութեամբ, բայցնաեւհպարտութեամբ:

ՀերիԳունտաքճեանի «Հայկականոսպնեակը»` ապրողուապրեցնողհայկականպատկերներովլի:

Պատկերներ, որոնքտակաւին «կըվազեն» ուպէտքէշարունակեն «վազել»:

Նիկոսիա, Կիպրոս